Nick Vujicic to mój bohater. Mówiąc kolokwialnie, nie byłbym godzien mu nawet butów wiązać, gdyby buty miał*. Zawstydza chyba każdego, kto ma dwie ręce i dwie nogi i wciąż narzeka na swoje życie.
Nie znam nikogo innego, kto w tak ciężkiej sytuacji życiowej, odnalazłby w sobie siłę, aby nie tylko się nie poddać, ale wspierać też innych… i to globalnie! No ale ta siła nie jest z niego, jest z Boga. I o tym świadczy Nick, dokądkolwiek pojedzie lub jest zapraszany, a zapraszany jest niemal wszędzie (w zeszłym roku był także w Polsce).
O jego bezkompromisowości przekonałem się kiedyś, gdy przypadkiem trafiłem na program Oprah Winfrey z jego udziałem. Powszechnie wiadomo, że jest ona mocno zanurzona w filozofii New Age, co nie przeszkadza jej zapraszać do swoich programów wszelkiej maści pastorów lub kaznodziejów chrześcijańskich. Z ciekawości obejrzałem też kilka innych programów, do których zaproszone były takie właśnie osoby i gdybym nie znał ich z imienia i nazwiska, to po wypowiedziach często bym nie miał pojęcia, że reprezentują Boga. Inaczej było z Nickiem, który przedstawił mocne świadectwo Bożej łaski. Taki jest Nick – bez rąk, bez nóg, bez ograniczeń ;).
Książka, którą miałem okazję czytać i recenzować, choć o nim, nie jest jednak jego autorstwa. Napisał ją jego tata – Boris Vujicic. Napisał ją bardzo szczerze. Bez ubarwiania. Wszystkie cienie i blaski wychowywania dziecka z kalectwem. Dzieli się i tym, co ich początkowo załamało i tym, co ich wzmacniało i wywoływało w nich, jako rodzicach, wdzięczność dla Boga. Znamienny dla całej książki wydaje się fragment w którym Boris stwierdza: „Z biegiem czasu Nick odsłonił przed nami prawdę, której nie byliśmy w stanie dostrzec, patrząc na oddziale położniczym na naszego beznogiego i bezrękiego cherubinka. Nasz syn nauczył nas pokory i otworzył nam zarówno oczy, jak i głowę. Jako niemowlę wydawał się niekompletny, ale tak naprawdę wybrakowany był nasz sposób postrzegania” (str.22).
Zachwycając się dziś świadectwem Nicka, musimy być świadomi tego, że za jego historią stoi historia jego rodziców.
Nie zdajemy sobie nawet sprawy ile wyzwań i wyrzeczeń mają do pokonania ludzie z takim kalectwem, ale także ich rodzice a nawet rodzeństwo. Nick był pierwszym dzieckiem w Australii które urodziło się z tak dużym upośledzeniem fizycznym. Jego rodzice niemal wszystkiego musieli uczyć się więc sami. Był tym który przecierał szlaki dla innych, w szkołach, szpitalach, instytucjach. Zachwycając się dziś świadectwem Nicka, musimy być świadomi tego, że za jego historią stoi historia jego rodziców. Ich zasiew w jego życie i zaufanie do Boga, zwróciło się właśnie w postaci jego obecnej służby. Słyszałem kiedyś pastora, który stwierdził, że Nick nie jest przykładem działania Bożej mocy (bo inaczej byłby uzdrowiony). O jakże mylił się ten pastor (polecam mu tą książkę!). Być może dla wielu z nas wydawać się to szokujące, ale w całej tej życiowej tragedii, Bóg potrafi objawić swoją chwałę w przedziwny i nieprzewidywalny dla nas sposób. Dziś Nick jest jego świadectwem na całym świecie, wliczając w to programy Oprah Winfrey**, kraje komunistyczne a nawet kraje arabskie.
Książkę polecam zwłaszcza rodzicom, szczególnie tym wychowującym dzieci z jakąś formą dysfunkcji. Może być dla nich naprawdę cennym źródłem zachęty i inspiracji. Tym, którzy tego nie doświadczyli, również przyda się jej lektura. Codziennie mamy wiele przykładów tego, jak często – parafrazując zdanie autora – wybrakowany jest nasz sposób postrzegania w stosunku do takich osób. Osobiście uważam, że tego typu publikacje bardziej nadawałyby się na lektury szkolne (no może te nadprogramowe), niż wiele obowiązkowych nudnych książek sprzed wieków. Pozycje takie jak ta, bardziej współcześnie uczą empatii, tolerancji i przygotowują do życia w społeczeństwie.
* Myślę że Nick się o coś takiego nie obrazi a ma ponoć skitraną awaryjną parę na wypadek cudu 😉
** Polecam jego świadectwo pod tym adresem (niestety tylko po angielsku) www.youtube.com/watch?v=Rr_5wDmX3kY
Wydawnictwo: Aetos | Data wydania: 2016 | Cena: 39,90 PLN/szt
