„Wina”. Słowo, które niełatwo zdefiniować, ale które rozumiemy emocjami. Szukamy jej u innych, gdy niezasłużenie cierpimy. To ona, ulokowana przez nas w drugim człowieku, ponosi odpowiedzialność za to, że konflikty międzyludzkie narastają i pomimo upływu wielu lat są żywe jak nigdy, zamiast ulotnić się gdzieś w przeszłości. To ona bezustannie nas krzywdzi sprawiając, że raz zadany ból tak samo odczuwamy setki razy. To ona wprowadza nas w stan rozgoryczenia, od którego chcemy uciec, ale czujemy się za słabi, by uwolnić się od zadanych nam ran.
I nagle zrozumiałam. Szukanie winy u innych sprawia, że przenosimy konflikt na płaszczyznę negatywnych emocji, które prawdopodobnie nigdy nie dadzą nam pozytywnego rozwiązania. Obwinianie, być może okolicznościami w pełni uzasadnione, daje chwilową ulgę, ale sprawia, że utrwala w nas zranienia na długie lata, przykuwając nas do czasem bardzo odległego momentu w przeszłości i marnują naszą teraźniejszość. Oskarżając, latami wypatrujemy sprawiedliwości i zrozumienia naszego bólu, którego być może oprócz najbliższych i Boga, a czasem tylko oprócz Boga, nigdy nie otrzymamy.
O uzdrowieniu duszy, uleczeniu z przeszłości, czy wybaczeniu napisano wiele mądrych chrześcijańskich i świeckich książek, które omawiają te tematy na chyba wszystkie możliwe sposoby. Ale w ostatnim czasie jeden ich aspekt wydał mi się bardzo ważny: zapomnienie. Tak po prostu. Danie sobie spokoju z tym całym rozpamiętywaniem. Apostoł Paweł w liście do Filipian 4: 13-14 napisał: „Bracia, ja nie sądzę o sobie samym, że już zdobyłem, ale to jedno [czynię]: zapominając o tym, co za mną, a wytężając siły ku temu, co przede mną, pędzę ku wyznaczonej mecie, ku nagrodzie, do jakiej Bóg wzywa w górę, w Chrystusie Jezusie.” Aby więc jakoś rozhulać to życie i nabrać w nim szalonego rozpędu czasem trzeba umieć odpuścić. Zapomnieć na amen, wiedząc, że naszą nagrodą jest sam Bóg (Ps. 16:5)- sprawiedliwy, kochający, dostępny dla nas tu i teraz.
